Een kort ritje kan lang duren!

Dinsdag 5 april 2016 Montrose-Durango

Op de mooie KOA-camping in Montrose deden we het vanmorgen heel rustig aan. Het was heel zonnig en lekker warm en na het ontbijt werd eerst een technisch probleem opgelost. We reden nog steeds met een tank met water rond die we niet konden legen omdat de pomp kapot was. In eerdere verslagen hebben we het hier al over gehad. De komende dagen komen we in plaatsen waarbij de meerdaagse weersverwachting aangeeft dat het er ’s nachts vriest. En dan bestaat er de mogelijkheid dat dat water bevriest en de tank daardoor schade oploopt. Dus de tank moest leeg. Onder ons (heerlijke) bed zit een gat in de bedbodem en in dit gat is de bewuste pomp zichtbaar. Gelukkig vonden we (ik moet natuurlijk zeggen Riet) een kraantje dat we open konden zetten, waardoor het water er heel langzaam uitliep. Dat duurde wel even maar het wachten in het zonnetje met een kop koffie vergoedde veel.
Om kwart voor elf vertrokken we voor wat op het oog een kort ritje leek naar Durango, volgens de TomTom 101 mijl in 2:25 uur. Maar eerst in Montrose nog even naar de Walmart, dat enorm grote warenhuis dat er van de buitenkant in alle plaatsen hetzelfde uitziet. Daar werden brood, water, juice en fruit ingekocht en toen op weg naar Durango. Volgens de TomTom hoefden we geen enkele keer af te slaan, dus dat apparaat was vandaag overbodig. We hadden op de kaart al gezien dat er weer zo’n hoge pas in zat, net als gisteren. Dat was goed gegaan, dus dat zou nu ook wel lukken. Daar kwamen we nog op terug. De eerste bergpas die we op onze weg vonden was de Red Moutain Pass, uiteindelijk iets minder hoog dan die van gisteren, maar met 11075 feet nog altijd van een respectabele hoogte. Het grote verschil met gisteren was dat de weg nu heel anders was. Gisteren mooi ruim en breed met vanghekken langs de kant, nu smal en praktisch zonder vanghekken. Aan de ene kant de rotswand of een berg sneeuw, aan de andere kant de gapende afgrond. Op diverse plekken was de streep langs de kant van de weg er af gevallen in de diepte! We waanden ons af en toe deelnemers in dat TV-programma van BNN: De gevaarlijkste wegen van de wereld. Gelukkig was er maar heel weinig verkeer en we reden dus steeds zo dicht mogelijk langs de rotswand, ook al was dat regelmatig de linkerkant van de weg. Diverse keren meenden we sporen te zien van auto’s die net over de rand waren gegaan. Het duurde heel lang voordat we de top bereikten. Daarna naar beneden, met dezelfde omstandigheden. Toen we beneden waren slaakten we een zucht van verlichting! Maar we hadden niet goed op de kaart gekeken, want er kwam nog een tweede pas achteraan. Na het stadje Silverton begon de Molass Pass, van hetzelfde laken een pak. Met 10910 ft iets lager dan de vorige, maar net zo moeilijk. Dit duurde ook weer lang, maar zonder ongelukken kwamen we er overheen. Nu hebben we het wel gehad, dachten we, maar er kwam er nog eentje, de Coal Bank Pass van 10640 ft. Zoals gezegd kwamen we op deze weg heel weinig verkeer tegen. Vandaar dat deze route de Million Dollar Highway wordt genoemd. Toen we over de laatste col waren ging het in één streep naar Durango. Na wat zoeken vonden we om kwart voor vijf even buiten de stad de Alpen Rose camping, een mooie camping met ruime plaatsen. Lekker gegeten en daarna het verslag maken, natuurlijk weer even naar baseball gekeken. Tot slot het water eraf zodat we morgen geen bevroren leidingen hebben. Een dag met vele hoogtepunten!

Gereden mijlen: 1351 – 1233 = 118 mijl.