Hoe oude bomen de dag interessant kunnen maken.

Maandag 2 april 2012

Gallup-Holbrook 204 km

We hadden gisteravond goede voorzorgsmaatregelen genomen en achteraf bleek dat maar goed ook!! Het was enorm koud vannacht en het heeft zeker 5 tot 10 graden gevroren. Maar goed dat we al het water uit de leidingen hebben laten lopen en ons hebben beholpen met een paar emmertjes koud water. Gelukkig is het bed waar we in slapen prima en voorzien van een heerlijk dekbed, dus wij hebben er geen last van gehad. Anders hebben we altijd elkaar nog om ons lekker warm te maken!
Omdat we gisteren wat verder gereden hadden dan in de planning lag was de route voor vandaag wat korter en reden we dus ook pas 10 uur weg. Dat gaf ons ook mooi de gelegenheid om ons te buigen over een probleem. In ons verslag van gisteren stelde ik een vraag over de Continental Divide. Daar zijn diverse reacties op binnengekomen, waarbij de één de ander ervan beschuldigt Wikipedia te hebben gebruikt, terwijl de ander het antwoord uit zijn hoofd wist. De jury heeft zich vanmorgen serieus beraden over de ontstane situatie en besloten bij terugkomst in Nederland met beide deelnemers een verzoeningsborrel te gaan drinken. Voor de mensen die zich afvragen wat de Continental Divide is het volgende. Het is de denkbeeldige lijn die Noord-Amerika in twee stukken verdeelt. Alle rivieren ten westen van die lijn wateren af op de Stille Oceaan, alle rivieren ten oosten van de Continental Divide doen dat in de Atlantische Oceaan. Tot zover gisteren. Over naar vandaag.
Het was vanmorgen, natuurlijk na zo’n koude nacht behoorlijk fris. Geen kortebroekenweer, maar de lange (ski)broeken en een goede jas aan. Ook de zon liet zich vanmorgen weinig zien en kwam pas na een uur of twaalf om de hoek kijken. Toen we net wegreden uit Holbrook sneeuwde het zelfs af en toen.
Ons einddoel vandaag was Holbrook in Arizona, de staat met de vele nationale parken en heel veel natuurschoon. Eén van die parken bezochten we vandaag, namelijk het Petrified Forest. En voor iedereen die ooit nog eens hier in de buurt komt een tip: ga hier absoluut naar toe, het is zo indrukwekkend, zo fantastisch mooi, je kunt je het bijna niet voorstellen. De foto’s die ik (in overvloed) maakte kunnen de pracht van deze omgeving maar met mate uitdrukken. We reden het park aan de Noordkant via de I40 binnen en bezochten eerst het bezoekerscentrum waar we een interessante film over de geschiedenis van het park bekeken. Daarna bekeken we het park op ons gemak over een weg van plm.45 km en kwamen er aan de zuidkant weer uit. Via de 180 reden we daarna naar Holbrook, waar we om plm.5 uur aankwamen en waar we op de plaatselijke KOA-camping een plaatsje vonden. We deden nog even wat boodschappen om de plaatselijke middenstand te steunen. We reden in totaal 200 km, vergeleken met de vorige dagen een peuleschilletje. Gelukkig is het hier niet zo koud (Holbrook ligt ruim 500 meter lager dan Gallup) zodat we de komende nacht geen extra maatregelen hoeven te nemen.
Wat maakte het Petrified Forest nu zo mooi en indrukwekkend? Ik zal het proberen te vertellen. Dat doe ik met behulp van het boek dat ik uit de bieb in Aalten (nog mijn dank, Erna!) heb meegenomen. Het noordelijke deel van het park biedt prachtige uitzichten over de zogenaamde Painted Desert, een gebied met soms heel grillige, dan weer heel vloeiend in elkaar overlopende rotsformaties, maar dat alles in een rijke schakering aan kleuren. De tijd van de dag en de invloed van de zon spelen daarbij een belangrijke rol. Verderop naar het zuiden zijn die fantastische rotsformaties er nog steeds, maar in dat deel gaat het vooral om de versteende bomen. Verstening van organische restanten heet in geologisch jargon petrificatie, vandaar de naam Petrified Forest. 200 miljoen jaar geleden stonden hier niet ver vandaan enorme bomen (alleen voor Steffen R: Araucaria, Schileria en Woodworthia) Deze bomen zijn omgevallen door de enorm gezwollen rivieren en meegevoerd naar dit gebied. Daar zijn ze bedekt met slib, modder en zand met vulkanische as. Deze lagen van sedimenten sloten de boomstammen af van zuurstof en verhinderden de ontbinding van het hout. Langzamerhand werd dit hout doordrenkt met kiezelhoudend water, zodat de oorspronkelijke houtvezels heel geleidelijk door kiezeldeposito’s werden vervangen. Deze kiezeldeposito’s hadden alle tijd om zich te verharden, zodat de boomstammen in versteende vorm bleven bestaan. Hierbij ontstonden er in de versteende bomen diverse soorten stenen, zoals o.a. jaspis en agaat. In een later tijdstip van de prehistorie werd de bodem omhooggeperst en dit proces is verantwoordelijk voor de breuken in de bomen. Op diverse plaatsen in het park zagen we versteende bomen met de meest fantastische stenen, waarvan de stukken netjes op een rijtje lagen. Net alsof ze net gezaagd waren. Toen de kolonisten deze bomen in het eind van de 19e eeuw ontdekten, ontstond er een ware run op deze bomen. Het gevolg was dat er veel schade werd toegericht aan de natuur en het was Theodore Roosevelt die in 1906 het gebied tot Nationaal Monument verklaarde. Daarmee werd uiteindelijk een belangrijk deel in de oorspronkelijke staat behouden. Bij de tocht door het park kun je op diverse plekken korte wandelingen maken die je dicht bij de versteende bomen brengen. Er liggen niet alleen grote stukken, maar ook stukken die je zo in de zak zou kunnen steken. Dat mag absoluut niet en er wordt streng op gecontroleerd.
Zo, dit was het wetenschappelijk deel voor vandaag. Iets langer dan andere dagen over hits, Divides etc, maar ik vond dat dit gebied het beslist waard is om er iets meer over te vertellen. En nogmaals: als je in de buurt komt een absolute aanrader!!