Na regen komt zonneschijn!

Vrijdag 13 april 2012

Pismo Beach-Big Sur 198 km

Het was me het nachtje wel. Kijk, als het in Nederland onweert dan weet je dat het na een kwartiertje of twintig minuten weer voorbij is, maar hier in Amerika is alles anders. Om één uur werd ik wakker van het onweer en de regen. Ik dacht, dat gaat wel weer over, maar nee hoor: tot vanmorgen zes uur bleef het bliksemen en donderen. En de overvloedige regen maakte zo’n kabaal op het dak dat je horen en zien verging en van slapen kwam dus heel weinig terecht. Toch stonden we redelijk op tijd op en even over negenen reden we van de campground in Pismo Beach weg. Het regende nog steeds en volgens Internet zou het dat de hele dag blijven doen. Jammer natuurlijk, want er stond net zo´n mooie route op het programma. De Highway 1 langs de Pacific, die begint bij Morro Bay en eindigt bij San Francisco staat bekend om de prachtige vergezichten op de oceaan. Maar ja, we moeten nu eenmaal op zondag in SF zijn, dus toch maar op pad. Vanwege het slechte weer besloten we een “binnenactiviteit” te houden: een bezoek aan het beroemde Hearst Castle. We kwamen er om elf uur aan. Het weer was inmiddels redelijk opgeklaard, de zon scheen lekker, af en te was er nog wel eens een buitje, maar toch: beter dan verwacht.
Hearst Castle is iets bijzonders. Het is een kasteel dat hoog op een berg is gebouwd, iets ten noorden van San Simeon met een fantastisch uitzicht op de Stille Oceaan aan de ene kant en een hoge bergketen aan de andere kant. De puissant rijke dagbladuitgever William Randolph Hearst liet het in de jaren twintig bouwen als een zomerverblijf en hij bracht er zijn uitgebreide en kostbare kunstverzameling in onder. Hearst ontving er op grote schaal vrienden, relaties, filmsterren en andere kennissen uit de filmwereld, waarin hij vaak als financier optrad. Noem een naam uit het Amerikaanse leven en je weet zeker dat hij of zij in dit kasteel te gast is geweest.
Een bus bracht ons van het parkeerterrein onderaan de Highway 1 naar boven. Die rit duurde wel een kwartier en we namen allerlei haarspeldbochten en steile beklimmingen om er te komen. We werden boven al opgewacht door een gids die ons rondleidde door de benedenverdieping van het kasteel. Veel kunst van allerlei stijlen, mooie meubels, schitterende kamers, eindigend in de authentieke filmzaal van het kasteel met een film over de familie. Na de rondleiding wandelden we over het hele complex en genoten van de bijgebouwen, de zwembaden, de tennisbanen, de prachtige tuinen en vooral van de enorm mooie uitzichten. Nadat we met de bus weer naar beneden waren gebracht zagen we daar in het Visitorscentrum nog een heel interessante film over het ontstaan van het kasteel.
Om kwart over twee reden we weer op Highway 1 richting het noorden, maar het duurde niet lang of we waren de camper al weer uit. In een soort inham van de oceaan lagen Elephant Seals. Ik weet het Nederlandse woord er niet voor, vandaar dat ik het Engelse woord maar even hanteer. En er lagen er niet een paar, nee wel honderden. Bekijk de foto’s maar eens, dan zul je je ogen niet geloven. We reden weer verder naar het noorden. Het eerste gedeelte van Highway was nog redelijk vlak geweest, maar nu werd het veel heuvelachtiger, nee bergachtiger. Steile heuvels en diepe afdalingen zorgden ervoor dat het tempo er flink uit raakte. Telkens even uitwijken op de vluchtstrook om de achterliggers te laten passeren leverde vaak een opgestoken duim op! Maar al met al duurde het toch langer dan we verwacht hadden. En er wilde ook maar geen campground langskomen! Er liggen namelijk maar heel weinig plaatsen langs de kust en daar hadden we ons een beetje op verkeken. Vandaar dat we steeds verder naar het noorden trokken en uiteindelijk om half zeven een campground (Fernwood Resort) vonden vlak voor Big Sur. Een campground midden in de bossen onder hoge sequoiabomen. Pieter en Simone zouden er graag gestaan hebben! Het enige nadeel is dat er geen Wifi op de campground is. Om dit stukje te plaatsen moet ik naar boven (de campground ligt in een dal) naar het restaurant en daar kan ik alles op internet plaatsen. We besloten om het nuttige dan maar met het aangename te verenigen en onze warme maaltijd in dat restaurant te gebruiken.
Rest me nog het antwoord te geven op de huiskamervraag van gisteren. Mark gaf als eerste het goede antwoord: de toeristische route die van San Diego in het zuiden naar Sonoma in het noorden loopt heet de Historic El Camino Real. Californie was destijds de verste buitenpost van het Spaanse wereldrijk. Deze tijd leeft voort in de keten van missieposten van 21 gerestaureerde Franciscaanse nederzettingen. De weg waarlangs deze missieposten liggen is bekend als El Camino Real, oftewel de weg van de koning, want in opdracht van deze koning geschiedde de kolonisatie.